Kościół został zbudowany w latach 1838–1840 wg projektu Henryka Marconiego, na podstawie wytycznych Konstantego Tona (projektanta soboru Chrystusa Zbawiciela w Moskwie). Pierwotnie była to cerkiew prawosławna Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny (sobór Uspieński) wzniesiona na planie krzyża greckiego, z kopułą główną usytuowaną na przecięciu naw.
Z powodu rosnącej liczby wiernych w 1873 r. cerkiew uległa rozbudowie. Zatraciła wówczas pierwotną bryłę z czterema niewielkimi kopułkami na niskich wieżach. Dobudowano obecną część południową i zamiast kopuł wystawiono wyniosłe wieże.
Od 1915 roku funkcjonuje jako kościół rzymskokatolicki. Przebudowano go ponownie w 1923 r. Świątynia jednak cały czas charakteryzuje się bardzo dobrą akustyką, właściwą świątyniom prawosławnym, w których śpiew wielogłosowy jest „wielokrotnością modlitwy”.
Przez lata kościół służył duszpasterstwu młodzieży gimnazjalnej.